Artykuł 12 lit. a) dyrektywy 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych nie sprzeciwia się poborowi opłaty przy okazji udzielania przez organ publiczny informacji o danych osobowych. Jednakże, opłata pobierana przy okazji wykonania prawa dostępu do danych osobowych nie powinna być nadmierna w rozumieniu tego przepisu, a jej kwota przekraczać kosztu poinformowania o tych danych.

W myśl art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej uzyskanie informacji przetworzonej możliwe jest w zakresie, w jakim jest to szczególnie uzasadnione ze względu na interes publiczny. Powinność wykazania interesu publicznego jako podstawy żądania udzielenia informacji przetworzonej spoczywa, co do zasady, na autorze wniosku o udzielenie takiej informacji.

Za wniosek o udzielenie informacji publicznej uznać należy też przesłanie zapytania drogą elektroniczną i to nawet, gdy do jej autoryzacji nie zostanie użyty podpis elektroniczny. Postępowanie w sprawie udzielenia informacji publicznej ma uproszczony i odformalizowany charakter, a osoba zadająca pytanie nie musi być nawet w pełni zidentyfikowana, nie musi bowiem wykazywać interesu prawnego, ani interesu faktycznego - art. 2 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Artykuł 4 ust. 2 dyrektywy 2003/4 w sprawie publicznego dostępu do informacji dotyczących środowiska i uchylającej dyrektywę Rady 90/313/EWG należy interpretować w ten sposób, że w sytuacji gdy organ władzy publicznej znajduje się w posiadaniu informacji o środowisku lub gdy takie informacje są dla niego przeznaczone, może on – w ramach porównywania publicznego interesu ujawnienia informacji z interesem dyktującym odmowę ich udostępnienia w celu oceny wniosku zmierzającego do udostępnienia takich informacji osobie fizycznej lub prawnej – uwzględnić kumulatywnie kilka przyczyn odmowy wskazanych w tym przepisie.

Osoby powszechnie znane z racji sprawowanych funkcji w organach określonych podmiotów powinny mieć na względzie, że ich prywatność będzie podlegała ograniczeniu.

Przetwarzanie danych osobowych na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 5 ustawy o ochronie danych osobowych, jest ściśle związane z przedmiotem działalności konkretnego administratora danych. Zatem co do zasady, w warunkach realizacji prawnie usprawiedliwionego celu administratora danych dopuszczalne jest udostępnienie danych wyłącznie do zbioru danych, związanych z działalnością administratorów danych lub odbiorców danych. Udostępnianie danych osobowych dla potrzeb prowadzonego postępowania sądowego nie wiąże się z przedmiotem działalności administratora danych, czy odbiorcy tych danych. Skoro w analizowanym przypadku pozyskanie danych nie następuje do zbioru danych, to powołany przepis nie powinien stanowić podstawy do uwzględnienia wniosku strony.

Przetwarzanie danych osobowych jest dopuszczalne, gdy jest niezbędne do wykonania określonych prawem zadań realizowanych dla dobra publicznego. Nie ma jednak dobra publicznego w ujawnianiu, bez zgody osoby, której dane dotyczą, danych osobowych osoby, która była oskarżona o popełnienie przestępstwa, ale postępowanie wobec niej zostało umorzone. W interesie publicznym jest, aby osoba, której organy państwa postawiły zarzuty, ale nie wykazały ich zasadności, nie ponosiła w związku z tym żadnych dodatkowych dolegliwości.

Art. 61 Konstytucji dotyczy pewnego „wycinka” prawa do pozyskiwania informacji, którego korelatem jest zawsze obowiązek ujawnienia istniejący po stronie odpowiedniego organu władzy publicznej. Obowiązek ten nie rozciąga się więc na wszelkie dane osobowe osoby pełniącej funkcję publiczną, a jedynie te, które pozostają w związku z pełnieniem funkcji.

Wskazanie nazwy restauracji nie oznacza jeszcze ujawnienia danych jej właściciela i pracowników. Ustalenie takie wymaga bowiem dodatkowych nakładów i czasu. Przy zmiennym stanie osobowym pracowników nie była możliwa ich identyfikacja, osoby trzecie nie mają bowiem dostępu do dokumentacji pracowniczej. Ustalenie tożsamości właściciela wymagało zwrócenia się do ewidencji działalności gospodarczej, czy też dokonania takich ustaleń w samej restauracji.