Skład sądu

Ewa Kwiecińska (sprawozdawca)
Iwona Dąbrowska
Janusz Walawski (przewodniczący)

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 czerwca 2017 r. sprawy ze skargi P. z siedzibą w W. na decyzję Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych z dnia (...) sierpnia 2016 r. Nr: (...) w przedmiocie nakazu udostępnienia danych osobowych - oddala skargę -

Uzasadnienie

Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych decyzją z dnia (...) sierpnia 2016 r. Nr (...), działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 23), art. 12 pkt 2, art. 22, art. 18 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 23 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 922), utrzymał w mocy własną decyzję z dnia (...) lipca 2015 r. znak: (...) nakazującej P. S.A. z siedzibą w W. udostępnienie P. Sp. z o.o. danych osobowych pracownika P.S.A. – S. K. w zakresie jego adresu zamieszkania.

Do organu wpłynęła skarga P. Sp. z o.o. z siedzibą w O., zwanej dalej "Spółką", na odmowę udostępnienia danych osobowych S. K. w zakresie miejsca zamieszkania przez P. S.A. z siedzibą w W.

Spółka wystąpiła do P. S.A. z wnioskiem o udostępnienie adresu zamieszkania jej pracownika, uzasadniając powyższe koniecznością dochodzenia roszczeń z tytułu zaległości wynikających z nieuiszczania czynszu najmu lokalu mieszkalnego. Wydany nakaz zapłaty nie może być skutecznie doręczony stronie, tj. S. K., ponieważ pod wskazanym adresem wymieniony nie przebywa i nie jest nigdzie zameldowany. Ze względu na porzucenie wynajmowanego lokalu mieszkalnego nie ma możliwości ustalenia jego obecnego miejsca zamieszkania.

Spółka wniosła o nakazanie P. S.A. udostępnienia adresu zamieszkania jej pracownika. W toku postępowania Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych ustalił, że P. pismem z dnia 7 czerwca 2013 r. zwróciła się do P. Sp. z o.o. o podanie przepisu prawa lub wskazanie prawnie usprawiedliwionego celu legitymizującego udostępnienie żądanych danych. W odpowiedzi P. Sp. z o.o. przedstawiła kserokopie nakazów zapłaty wydanych przeciwko S. K, (z dnia (...) stycznia 2013 r. oraz (...) lutego 2013 r.).

P. S.A. odmówiła udostępnienia żądanych danych i zaznaczyła, iż przesłane nakazy zapłaty zawierają jedynie imię i nazwisko osoby, co nie pozwala na jednoznaczne ustalenie, czy dane dotyczą jej pracownika. W zbiorze pracowników P. widnieją dane S. K., jednakże nie można potwierdzić, że dotyczą one osoby wskazanej w nakazach zapłaty.

Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych wydał decyzję administracyjną z dnia (...) lipca 2015 r. znak:(...), mocą której nakazał P. S.A. udostępnienie P. Sp. z o.o. danych osobowych swojego pracownika S. K. w zakresie jego adresu zamieszkania.

P. S.A. wniosła o ponowne rozpatrzenie sprawy rozstrzygniętej ww. decyzją, zarzucając organowi naruszenie:

-  art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 KPA w związku z art. 22 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych polegające na dowolnej ocenie materiału dowodowego sprawy przez GIODO i w konsekwencji na błędnym przyjęciu, że w niniejszej sprawie Spółka P. spełnia przesłanki legalności przetwarzania danych osobowych, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 5 ustawy, udostępnienie danych osobowych pracownika może naruszać jego prawa i wolności, a nadto nie jest niezbędne i konieczne dla realizacji celów przetwarzania danych,

-  art. 10 § 1 i art. 28 KPA w związku z art. 22 u.o.d.o. poprzez niezapewnienie udziału w postępowaniu osoby, której żądane dane dotyczą,

- art. 107 § 3 KPA w związku z art. 22 u.o.d.o. poprzez niewyjaśnienie w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji podstaw faktycznych i prawnych do ustalenia, że pracownik P. S.A. S. K. to ta sama osoba, przeciwko której Spółka P. dochodzi roszczeń,

-  art. 23 ust. 1 pkt 5 u.o.d.o. poprzez niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że żądanie udostępnienia adresu zamieszkania pracownika, jest uzasadnione i wypełnia dyspozycję tego przepisu,

-  art. 18 ust. 1 u.o.d.o. poprzez uznanie, że odmowa udostępnienia danych stanowi naruszenie przepisów ustawy.

Po ponownej analizie zebranego w sprawie materiału dowodowego Generalny Inspektor podtrzymał swoje stanowisko wyrażone w zaskarżonym rozstrzygnięciu.

W toku postępowania ustalono, że P. S.A. jest administratorem danych osobowych pracownika S. K. w rozumieniu art. 7 pkt 4 ww. u.o.d.o. bowiem decyduje o celach i środkach przetwarzania tych danych w związku z ich przechowywaniem.

W niniejszej sprawie podstawę udostępnienia danych stanowi przepis art. 23 ust. 1 pkt 5 u.o.d.o. Zgodnie z art. 23 ust. 4 pkt 2 u.o.d.o. za prawnie usprawiedliwiony cel uważa się w szczególności dochodzenie roszczeń z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.

Organ powtórnie wskazał, że żądanie Spółki w zakresie udostępnienia ww. danych osobowych jest w pełni uzasadnione i wypełnia dyspozycję art. 23 ust. 1 pkt 5 ustawy o ochronie danych osobowych. Wniosek spełnia przesłanki udostępnienia danych, ponieważ został złożony do administratora danych w formie pisemnej, jest umotywowany, jak również wskazuje zakres i przeznaczenie wnioskowanych danych oraz w sposób wiarygodny uzasadnia potrzebę ich udostępnienia.

Pojęcie "dochodzenie roszczeń" należy wykładać w sposób wynikający z celu, dla którego został użyty. Dotyczy to zarówno postępowania sądowego, jak i postępowania egzekucyjnego lub windykacyjnego, w którym rzeczą niezbędną jest precyzyjne określenie osoby dłużnika w oparciu o jej dane osobowe.

Dla prawidłowego wszczęcia postępowania sądowego, niezbędne jest pozyskanie adresów zamieszkania osoby, przeciwko której podmiot zamierza dochodzić roszczeń. Nie można przyjąć, że udostępnianie danych osoby, wobec której inny podmiot chce zainicjować postępowanie sądowe, miałoby godzić w jej prawa i wolności. Przyjęcie takiego stanowiska prowadziłoby do nieuzasadnionej ochrony osób przed ewentualną odpowiedzialnością za swoje działania.

Odnosząc się do zarzutu nieuczynienia ze S. K. strony postępowania, organ podkreślił, że postępowanie zostało wszczęte ze skargi P. Sp. z o.o. na nieprawidłowe działanie P. S.A.

Stroną jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. W sytuacji uznania za stronę niniejszego postępowania S. K. organ zaspokoiłby żądanie Spółki. Udostępnienie jego danych osobowych nastąpiłoby w toku realizacji uprawnień określonych w art. 10 i art. 73 KPA Dane osobowe stałyby się znane, bez potrzeby prowadzenia postępowania przed GIODO.

Zastosowanie na podstawie art. 22 u.o.d.o. przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego do postępowania prowadzonego przez GIODO, nie powinno naruszać istoty i wynikającej z niej specyfiki tego postępowania. Ustawowo określonym, zasadniczym celem działania GIODO, jest zapewnienie ochrony danych osobowych. Ocena co do kwestii dopuszczenia do udziału w konkretnym postępowaniu osoby, której danych to postępowanie dotyczy, wymaga uwzględnienia i wyważenia odpowiednich proporcji pomiędzy zapewnieniem ochrony danych osobowych również na etapie postępowania przez GIODO, z drugiej zaś zapewnieniem należytej ochrony praw tej osoby w toczącym się postępowaniu.

Ewentualna zbieżność imienia i nazwiska nie podlega ocenie GIODO gdyż pośrednio wkraczałby w spór dotyczący istnienia lub nieistnienia wierzytelności Spółki. Organ nie bada kwestii istnienia lub nieistnienia wierzytelności, ani słuszności i zakresu dochodzonych roszczeń cywilnoprawnych. Są to sprawy cywilne i powinny być rozpatrywane w postępowaniach prowadzonych przez sądy powszechne.

Zdaniem organu zasadne było skorzystanie z kompetencji określonej w art. 12 pkt 2 w związku z art. 18 ust. 1 pkt 2 u.o.d.o.i nakazanie P. S.A. w drodze decyzji administracyjnej udostępnienia danych osobowych.

P. S.A. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na powyższą decyzję GIODO z dnia (...) sierpnia 2016 r.

Skarżąca zarzuciła wskazanej decyzji naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 KPA w związku z art. 22 u.o.d.o. poprzez brak wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia materiału dowodowego w sprawie i nierozstrzygnięciu przez GIODO, czy pracownik P. S.A. jest tą osobą, co do której P. Sp. z o.o. dochodzi ujawnienia adresu.

P. S.A. podniosła również zarzut dowolnej oceny materiału dowodowego i błędne przyjęcie, że w sprawie spełnione są przesłanki legalności przetwarzania danych osobowych zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 5 u.o.d.o.

Zdaniem skarżącej nie ma podstaw do twierdzenia, że zbieżność imienia i nazwiska pracownika P. S.A. i osoby wskazanej przez Spółkę nie podlega ocenie GIODO, a udostępnienie danych osobowych jest niezbędne dla dochodzenia przez Spółkę roszczeń na drodze sądowej.

Skarżąca podkreśliła, że przepisy ustawy – Kodeks postępowania cywilnego wprost wskazują, iż w sytuacji braku możliwości doręczenia pozwanemu nakazu zapłaty konieczne będzie uchylenie nakazu zapłaty.

W sytuacji gdy pracownik P. S.A. będzie inną osobą niż wskazana przez Spółkę, udzielenie informacji o jej miejscu zamieszkania w oczywisty sposób naruszy jej prawa i wolności.

P. S.A. zarzuciła też naruszenie art. 9, art. 11 i art. 138 KPA w związku z art. 22 u.o.d.o. poprzez niedostateczne wyjaśnienie podstaw i przesłanek utrzymania zaskarżonej decyzji w mocy.

Skarżąca zarzuciła ponadto decyzji organu naruszenie przepisów prawa materialnego:

-  art. 23 ust. 1 pkt 5 u.o.d.o. poprzez niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że żądanie Spółki jest w pełni uzasadnione i wypełnia dyspozycję tego przepisu,

-  art. 18 ust. 1 u.o.d.o. poprzez niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że odmowa udostępnienia danych stanowi naruszenie przepisów ustawy o ochronie danych osobowych.

Wobec przedstawionych zarzutów P. S.A. wniosła o uwzględnienie skargi i uchylenie zaskarżonej decyzji w całości. W ocenie skarżącej udostępnienie danych osobowych pracownika naruszy jego prawa i wolności. Obowiązkiem GIODO było rozpatrzenie i rozstrzygnięcie, czy osoba, wobec której Spółka domaga się udostępnienia danych o adresie zamieszkania i wobec której wydany został nakaz zapłaty z powództwa Spółki, to ta sama osoba co pracownik P. S.A., czy też między tymi osobami zachodzi jedynie zbieżność w zakresie imienia i nazwiska. Pomimo tego organ wprost wskazał, że ewentualna zbieżność imienia i nazwiska nie podlega jego ocenie. W hipotetycznej lecz prawdopodobnej sytuacji, możliwe jest, że sprawa dotyczy dwóch różnych osób o tym samym imieniu i nazwisku. Wówczas realizacja przez P. S.A. decyzji GIODO w sposób oczywisty naruszy prawa i wolności pracownika. Organ uchylił się od dokonania ustalenia, które to ustalenie ma kluczowe znaczenie dla prawidłowego rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

W Polsce żyje co najmniej kilku S. K. i w niniejszej sprawie w żaden sposób nie zostało wykazane ani rozstrzygnięte czy osoba wskazana przez P. Sp. z o.o. to ta sama osoba co pracownik P. S.A.

Materiał dowodowy nie pozwala na jednoznaczne ustalenie, czy włączony do akt sprawy nakaz zapłaty wydany na rzecz P. Sp. z o.o. dotyczy pracownika P. S.A. Nie ma podstawy do tego, by w ślad za GIODO przyjąć, że osoba wskazana przez Spółkę była pracownikiem P. S. A.

Udostępnienie Spółce adresu zamieszkania pracownika P. S.A. nie ma charakteru niezbędnego w rozumieniu art. 23 ust. 1 pkt 5 u.o.d.o., ponieważ nie jest to konieczne dla realizacji prawa do dochodzenia roszczeń na drodze sądowej.

Przepisy KPC wprost wskazują na dalszy tryb postępowania w sytuacji niemożności doręczenia pozwanemu nakazu zapłaty. Skutkiem takiej sytuacji będzie bowiem uchylenie nakazu zapłaty i rozpoznanie sprawy w innym, właściwym trybie.

Konsekwencją odmowy udostępnienia danych osobowych nie będzie uniemożliwieniem Spółce dochodzenia jej roszczeń.

Za niedopuszczalne i sprzeczne z prawem należy uznać takie postępowanie GIODO, które nakazuje udostępnienie danych osobowych osoby, co do której nie jest wiadome, czy to jest ta sama osoba, którą wskazał wnioskodawca.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie i podtrzymał twierdzenia zawarte w treści uzasadnienia zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Sąd administracyjny wykonuje wymiar sprawiedliwości, poddając kontroli decyzje wydawane przez, organy administracji publicznej pod względem ich zgodności z prawem, badając czy właściwie zastosowano przepisy prawa materialnego i przestrzegano przepisów proceduralnych w postępowaniu administracyjnym. Tylko w przypadku stwierdzenia naruszenia prawa Sąd władny jest wzruszyć zaskarżoną decyzję. Artykuł 145 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm. – dalej jako PostAdmU) określa w jakich sytuacjach decyzje podlegają uchyleniu.

Dokonując oceny zasadności skargi P. S.A. na decyzję Generalnego Inspektora Danych Osobowych z (...) sierpnia 2016 r., Sąd doszedł do przekonania, że skarga ta nie ma usprawiedliwionych podstaw.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz.U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926) w przypadku naruszenia przepisów o ochronie danych osobowych Generalny Inspektor z urzędu lub na wniosek osoby zainteresowanej, w drodze decyzji administracyjnej, nakazuje przywrócenie stanu zgodnego z prawem, a w szczególności:

1. usunięcie uchybień,

2. uzupełnienie, uaktualnienie, sprostowanie, udostępnienie lub nieudostępnienie danych osobowych,

3. zastosowanie dodatkowych środków zabezpieczających zgromadzone dane osobowe,

4. wstrzymanie przekazywania danych osobowych do państwa trzeciego,

5. zabezpieczenie danych lub przekazanie ich innym podmiotom,

6. usunięcie danych osobowych.

W rozpoznawanej sprawie organ uznał, że istnieją podstawy do wydania nakazu przywrócenia stanu zgodnego z prawem. Zdaniem Sądu ocena stanu faktycznego sprawy dokonana przez organ jest prawidłowa.

Jako podstawę materialnoprawną zaskarżonej decyzji organ wskazał art. 23 ust. 1 pkt 5 ww. ustawy. Zgodnie z tym przepisem przetwarzanie danych jest dopuszczalne tylko wtedy, gdy jest to niezbędne do wypełnienia prawnie usprawiedliwionych celów realizowanych przez administratorów danych albo odbiorców danych, a przetwarzanie nie narusza praw i wolności osoby, której dane dotyczą.

Za prawnie usprawiedliwiony cel, o którym mowa w tym przepisie, uważa się – stosownie do treści art. 23 ust. 4 pkt 2 ustawy – dochodzenie roszczeń z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.

Dokonując wykładni przepisów ustawy o ochronie danych osobowych, należy wziąć pod uwagę cele i podstawowe założenia tej ustawy, określone w jej art. 1 ust. 2, gdzie podano, że przetwarzanie danych osobowych może mieć miejsce ze względu na dobro publiczne, dobro osoby, której dane dotyczą lub dobro osób trzecich i że należy za każdym razem wyważyć dobra, które legły u jej podstaw. Prawo do ochrony danych osobowych jako jeden z elementów prawa do ochrony własnej prywatności ulega ograniczeniu z uwagi na interes publiczny lub usprawiedliwiony interes innych osób, czyli nie jest to prawo o charakterze absolutnym, jak większość praw chronionych konstytucyjnie. Zasadą wypracowaną przy stosowaniu ustawy o ochronie danych osobowych stało się przetwarzanie danych osobowych za zgodą osoby zainteresowanej, której dane te dotyczą (art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy). Nie oznacza to jednak, iż przesłanka uzyskania zgody na przetwarzanie danych osobowych ma pierwszeństwo stosowania przed innymi przesłankami dopuszczającymi przetwarzanie danych osobowych, wg określonych ustawowo zawężonych kryteriów, bez zgody osoby zainteresowanej. Przesłanki zawarte w przepisie art. 23 ust. 1 pkt 1-5 ustawy o ochronie danych osobowych są równorzędne, niezależne od siebie i dla przesądzenia o tym, że przetwarzanie danych jest dopuszczalne wystarczy wykazanie zaistnienia jednej z nich.

Wykładnia przepisu art. 23 ust. 1 pkt 5 ustawy nie budzi wątpliwości. Z treści ww. przepisu jednoznacznie wynika, że udostępnienie danych osobowych, w trybie tego przepisu, uzależnione jest od spełnienia łącznie dwóch przesłanek. Pierwszą z nich jest uzasadnienie potrzeby posiadania danych niezbędnością dla wypełnienia prawnie usprawiedliwionych celów realizowanych przez administratorów danych albo odbiorców danych, zaś drugą przesłankę stanowi okoliczność, aby fakt udostępnienia tych danych nie naruszył praw i wolności osoby, której dane dotyczą.

W ocenie Sądu w rozpatrywanej sprawie obie z wyżej wymienionych przesłanek zaistniały, co w pełni uzasadniało decyzję Generalnego Inspektora, którą nakazano udostępnienie danych osobowych pracownika P. S.A. – S. K. w zakresie adresu zamieszkania.

Z akt sprawy wynika, iż spółka P. Sp. z o.o. wystąpiła do P. S.A. z wnioskiem o udostępnienie danych osobowych jej pracownika S. K. w zakresie jego adresu zamieszkania w celu doręczenia mu wydanych przez Sąd Rejonowy w B. przeciwko niemu nakazów zapłaty z dnia (...) stycznia 2013 r. oraz (...) lutego 2013 r.

Jak wskazuje się w orzecznictwie, pojęcie "dochodzenia roszczeń" należy wykładać w sposób wynikający z celu, dla którego został użyty. W grę wchodzić tu będzie nie tylko postępowanie sądowe, ale i postępowanie egzekucyjne lub windykacyjne, w którym rzeczą niezbędna jest precyzyjne określenie osoby dłużnika w oparciu o jej dane osobowe (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 listopada 2015 r., sygn. akt I OSK 1210/14).

Nie ulega wątpliwości, iż dla prawidłowego wszczęcia postępowania sądowego, niezbędne jest pozyskanie przez powoda adresów zamieszkania osoby, przeciwko której zamierza dochodzić roszczeń. Przyjęcie, że przetwarzanie (udostępnianie) przez administratora danych osoby, wobec której inny podmiot chce zainicjować postępowanie sądowe miałoby godzić w jej prawa i wolności jest nieuzasadnione. Przyjęcie takiego stanowiska mogłoby doprowadzić do nieuzasadnionej ochrony osób przed ewentualną odpowiedzialnością za swoje działania. Należy również zwrócić uwagę, że taka osoba może w trakcie postępowania sądowego w pełni korzystać ze swoich praw zagwarantowanych przepisami Kodeksu postępowania cywilnego. Nie sposób uznać, iż wnioskowane udostępnienie danych osobowych ww. osoby powodowałoby naruszenie prawa, jak trafnie wskazał organ.

Argumenty skarżącej, iż regulacje art. 502¹ § 1 KPC stoją na przeszkodzie uznaniu, iż pozyskanie adresu pozwanego jest niezbędne do prawidłowego dochodzenia roszczenia, nie zasługują w ocenie Sądu, na uwzględnienie. Nie można przecież tracić z pola widzenia faktu, iż również w interesie pozwanego jest, by mógł on czynnie uczestniczyć w postępowaniu sądowym i podejmować obronę swoich praw. Ponadto, jak sama skarżąca przyznaje, po uzyskaniu nakazu zapłaty wskutek niemożności jego doręczenia z tego powodu, że miejsce pobytu pozwanego nie jest znane (art. 499 § 1 KPC) przewodniczący wezwie powoda do podania aktualnego adresu pozwanego (art. 502 § 1 KPC). Potwierdza to, iż wskazanie adresu pozwanego jest niezbędne do dochodzenia roszczeń.

Odnosząc się do problemu ewentualnej zbieżności imienia i nazwiska, stwierdzić należy, iż pogląd GIODO, że kwestia ta nie podlega jego ocenie, jest trafny. Generalny Inspektor dokonując takiej oceny, pośrednio wkraczałby w spór dotyczący istnienia lub nieistnienia wierzytelności Spółki. Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych nie bada kwestii istnienia lub nieistnienia wierzytelności, ani słuszności i zakresu dochodzonych roszczeń cywilnoprawnych. Takie sprawy, zgodnie z art. 1 ustawy Kodeks postępowania cywilnego, są sprawami cywilnymi i powinny być rozpatrywane w postępowaniach prowadzonych przez sądy powszechne.

Końcowo Sąd zauważa, iż ustawa o ochronie danych osobowych ma przede wszystkim na celu ochronę osób fizycznych przed nadużyciami w uzyskiwaniu danych osobowych, wadliwym administrowaniem tymi danymi. Cele te ustawa realizuje, między innymi, poprzez ustalenie zasad posługiwania się i udostępniania danych osobowych. Zatem ustawa nie ogranicza się jedynie do zakazu udostępniania takich danych, ale określa warunki i zasady legalnego ich udostępniania, czego przykładem jest regulacja zawarta w art. 23 ustawy.

Reasumując, Sąd stwierdza, że zarówno zaskarżona decyzja Generalnego Inspektora z dnia (...) sierpnia 2016 r., jak i poprzedzająca ją decyzja z dnia (...) lipca 2015 r. nakazująca Spółce udostępnienie adresu zamieszkania wyżej wymienionej osoby, odpowiadają prawu, zaś zarzuty podniesione w skardze nie zasługują na uwzględnienie.

W tym stanie rzeczy, wobec stwierdzenia braku innych wadliwości wydanych w sprawie decyzji, które obligowałyby do ich wyeliminowania z obrotu prawnego, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, działając na podstawie art. 151 PostAdmU, orzekł jak sentencji wyroku.